ဦးဟုတ္စိန္အဘိဓာန္မွာေတာ့ The Indian Brithwort (*Atistolochia indica)* သာမည ဣႆရီ တဲ့။
ရွမ္းဘာသာကေတာ့ ၀မ္လီႏုတ္ယံုး *(၀၊ခေ္လီခေူဂ့္ယုင္း*) လုိ႔ေခၚၿပီး တရုတ္အေခၚကေတာ့ *ခံု႔ေရွာ့တန္း*လုိ႔ေခၚတယ္။
အပင္ကေတာ့ အစိမ္းေရာင္ ႏြယ္ပင္တစ္မ်ဳိးပါ။ ခြာညိဳ၊ ခြာျဖဴပန္းလုိ အိမ္မွာ အလွစုိက္ထားေလ့ရွိတယ္။
အပြင့္က ဥေဒါင္းငွက္နဲ႔ ဆင္တူၿပီး အျဖဴ။ အ၀ါ၊ အစိမ္း၊ ခရမ္းေရာင္ အနဲငယ္သမ္းေနတယ္။
အသီးကေတာ့ ကင္းမြန္သီးလုိ ခပ္ဆင္ဆင္ျဖစ္ၿပီး အရစ္(အေရးအေၾကာင္း)
အေျမာင့္ပါတယ္။ အရြက္ရဲ႕ အရသာကေတာ့ နဲနဲဖန္သလုိလုိ၊ ကြမ္းရြက္ကဲ့သုိ႔လဲ
အနည္းငယ္ ရွိန္းသလုိလုိျဖစ္ၿပီး အရသာေပါ့တယ္။
ဘီပုိးေရာဂါ၊ စီပုိးေရာဂါရွိသူမ်ားအတြက္ မၾကာခင္က သိရတဲ့ ေဆးေကာင္းတစ္လက္ပါ။
ဒီေဆးအေၾကာင္းကုိ မႏ ၱေလး၊ ကၽြဲဆည္ကန္ေန နန္းေမြေဖါင္ (2nd Year Law) ကေနတဆင့္ သိရျခင္းပါ။
စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ မႏၱေလးကုိေရာက္ေတာ့ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္က ဣႆရမူလီ ကုိ သံုးၾကည့္ခုိင္းတယ္။
သူလည္း (၃)လေလာက္ အဲဒီအရြက္ကုိ အစိမ္းလုိက္ တစ္ေန႔ (၃)ခါ၊ တစ္ခါ ေလးရြက္ ငါးရြက္ေလာက္ ၀ါးစားၿပီး ေရေသာက္လုိက္တယ္။
ေနာက္ပုိင္း သူ႔ရဲ႕ အသားအေရလည္း အရင္လုိ နီေၾကာင္ေၾကာင္ နီရဲရဲ မဟုတ္ေတာ့ပဲ အသားအရည္ေတြ ၀င္းလာတယ္။ ၾကည္လာတယ္။
က်န္းမာေရးလည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းလာတာေတြ႕ရတယ္။ ေနာက္ (၅)လ ၾကာေတာ့
သူယုိးဒယားကုိ ေဆးစစ္သြားေတာ့ ဟုိကဆရာ၀န္ေတြက အံ့ၾသစြာနဲ႔ သူ႔ရဲ႕
ဘီပုိးေရာဂါ လံုး၀ေပ်ာက္သြားေၾကာင္း၊ ဘာေဆးေတြ သံုးေၾကာင္း ေမးလာေတာ့ သူက
တုိင္းရင္းေဆး ဣႆရမူလီ ေဆးကုိသံုးေၾကာင္း ေျပာလုိက္တယ္။ အခု
သူက်န္းက်န္းမာမာပါပဲ။
